Мизоҷони мӯҳтарам,

Ширкати мо рӯзи 8 феврал расман ба кор шурӯъ кард. Пас аз як ҷашни олиҷаноб, ки пур аз истироҳат, шодӣ ва вақти босифат бо оила ва дӯстон гузаронида шуд, ҳамаи ҳамкорони мо бо рӯҳияи тоза ва рӯҳияи баланд ба офис баргаштанд. Дар давоми таътил баъзе ҳамкорон ба саёҳатҳои ҳаяҷонбахш барои кашфи ҷойҳои нав шурӯъ карданд, дар ҳоле ки дигарон дар хона аз лаҳзаҳои бароҳат лаззат бурданд, китобҳои дӯстдоштаи худро тамошо мекарданд ё бо наздикон хандида буданд.

Ҳоло, мо ба таври комил нерӯ дорем ва омодаем, ки ба шумо мисли ҳамеша хидмат ва дастгирии баландсифатро пешниҳод кунем. Новобаста аз он ки он ба дархостҳои шумо ҷавоб медиҳад, лоиҳаҳоро коркард мекунад ё дар бораи имкониятҳои нави тиҷоратӣ ҳамкорӣ мекунад, дастаи мо ӯҳдадор аст, ки ниёзҳои шуморо қонеъ кунад ва интизориҳои шуморо зиёдтар кунад.

Мо самимона умедворем, ки ҳамкории аълои худро бо шумо дар рӯзҳои оянда идома диҳем. Агар шумо дар бораи бастаҳои хунуки гарм ягон савол ё талабот дошта бошед, лутфан бо мо дар вақти дилхоҳ дар тамос шавед.

Бо эҳтиром,
[Тими Куншан Топгел]